شخصیت ما

به هنگام غیبت معلم کلاس و رفتن سر کلاس، ناظم مکتب به بنده گفت: که فلان دانش آموز به هنگام بازی با دوست دیگرش دعواش شده و فحش داده است. وقتی به کلاس رسیدم زنگ اول بجای کار قرآن روی تابلو یک مستطیل کشیدم و گفتم: بچه ها یک خاطره برایتان تعریف کنم و آن وقت خاطره مترو و فردی که در مترو با پدرش سوار شد و با پدرش تندی کرد و فحش داد را بیان کردم و گفتم: وقتی او وارد مترو شد از خود و لباس و کیف و کفش خود به اطراف پیام می فرستاد و از مستطیل روی تابلو فلش هایی به بیرون می کشیدم یعنی ما با این ظواهر به دیگران پیام شخصی می دهیم ولی آن فرد زمانی که دهان خود را باز کرد، پیامی به خلاف قبل ارسال کرد و فهمیدم که شخصیت این فرد براساس پیام های اولیه دیگر نیست، بلکه شخصیت او بر اساس رفتار و گفتار او بنا شده است و چون پیام ها یکسان نبود، شخصیت آن فرد هر لحظه در برابر افراد مترو خرد شد و آن وقت دیگر برای او هیچ کسی شخصیت اولیه را قائل نبود. حال آیا ما در مکتب شخصیت خودمان را با پیام هایی که می دهیم و رفتارمان تایید می کنیم؟ آیا در شأن ما هست که پیام های اولیه با ثانویه یکسان نباشد و آن وقت شخصیت ما جمع می شود. امروز یکی از بچه های مکتب در حین بازی فحش داد. (بچه ها سوال می کردند در کلاس ماست؟ جواب دادم شاید در کلاس دیگر باشد) بعد از چند دقیقه راجع به شخصیت صحبت کردم و ساعت بعد دانش آموز خاطی بعد از خروج، دوباره بازگشت و معذرت خواهی کرد. ولی گفتم: خودت تصمیم بگیر که چگونه باشی.