ﻳﻚ روز در ﺣﻴﺎط ﻣﺪرﺳﻪ درﺣﺎل ﺑﺎزى ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﻜﻼﺳﻰﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺣﻤﺪ ﺗﻨﻪى ﻣﺤﻜﻤﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ زد. ﺿﺮﺑﻪاش آن ﻗﺪر ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ روى زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدم. از آنﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ دلِﺧﻮﺷﻰ از او ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻼﻓﻰ ﻛﻨﻢ و ﺣﻘﺶ را ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﺑﮕﺬارم. اواﺧﺮ ﺑﺎزى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪى ﺷﻮت زدن، ﻳﻚ ﺿﺮﺑﻪى ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺳﺎق ﭘﺎى اﺣﻤﺪ زدم. در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﻗﺮآنﻣﺎن ﻛﻪ از ﺟﻠﻮى دﻓﺘﺮ رد ﻣﻰﺷﺪ ﻣﻦ و اﺣﻤﺪ را دﻳﺪ و از ﻣﺎ ﺳﻮال ﻛﺮد: »ﭼﺮا ﺳﺮ ﻛﻼس ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ﻣﮕﻪ اﻻن ﻗﺮآن ﻧﺪارﻳﺪ؟« ﻣﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاى آﻗﺎى ﻛﺮﻳﻤﻰ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم. آﻗﺎى ﻛﺮﻳﻤﻰ ﺳﻜﻮت ﻛﺮد. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ و اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻴﺎﻳﺪ» ﺳﺮ ِﻛﻼس ﺗﺎ ﺑﺮاﺗﻮن داﺳﺘﺎﻧﻰ رو ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ.« ﻣﺎ ﺳﺮﻳﻊ دوﻳﺪﻳﻢ ﺗﺎ زودﺗﺮ از آﻗﺎى ﻛﺮﻳﻤﻰ ﺑﻪ ﻛﻼس ﺑﺮﺳﻴﻢ. اﻳﺸﺎن ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻰ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ اﺷﺎرهاى ﺑﻪ ﻣﻦ و اﺣﻤﺪ ﻛﻨﺪ داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺷﺮوع ﻛﺮد: در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮدى ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را ﺧﻴﻠﻰ آزار و اذﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﺮد. ﻫﺮ وﻗﺖ آن ﺣﻀﺮت را ﻣﻰ دﻳﺪ، ﺑﻪ او و ﭘﺪرش اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم دﺷﻨﺎم ﻣﻰ داد. ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ روز ﺑﻌﻀﻰ از ﻧﺰدﻳﻜﺎن اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: »اﮔﺮ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺣﻖ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ را ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﻣﻰ ﮔﺬارﻳﻢ و اﻧﺘﻘﺎم ﺷﻤﺎ را از او ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ از ﺷﺮش راﺣﺖ ﺷﻮﻳﻢ.« اﻣﺎم ﻛﺎﻇﻢ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺟﺎزهى اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﺪادﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻳﺎراﻧﺸﺎن را از ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎرى ﻧﻬﻰ ﻛﺮدﻧﺪ. درﻋﻮض اﻣﺎم از ﻣﺤﻞ ﻛﺎر آن ﺷﺨﺺ ﺳﺆال ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻪ در اﻃﺮاف ﺷﻬﺮ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻛﺸﺎورزى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ آن ﺷﺨﺺ از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺎر ﻛﺸﺎورز رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ او در ﻣﺰرﻋﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻮد. آن ﻣﺮد ﺑﺎ دﻳﺪن اﻣﺎم اﺧﻢ ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻧﻤﻮد: »وارد ﻣﺰرﻋﻪى ﻣﻦ ﻧﺸﻮ!« ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮدن دﺳﺘﺎﻧﺶ و ﺑﺪو ﺑﻴﺮاه ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎﻧﻊ ورود ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪ ﺷﻮد و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻰآورد و ﻣﻰ ﮔﻔﺖ: »زراﻋﺖ ﻣﺮا از ﺑﻴﻦ ﻧﺒﺮ. اﻻن ﻫﻤﻪى زﺣﻤﺖ ﻣﺮا ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﻛﻨﻰ.« ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ آراﻣﻰ ﻧﺰدﻳﻚ آن ﻣﺮد ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﮔﺸﺎده روﻳﻰ و ﺧﻨﺪه ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و از ﻛﺎر و زﻧﺪﮔﻰ و درآﻣﺪش ﺳﺆال ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: »ﭼﻪ ﻣﻘﺪار ﺧﺮج زراﻋﺖ ﺧﻮد ﻛﺮده اى؟« او ﭘﺎﺳﺦ داد: »ﺻﺪ اﺷﺮﻓﻰ.« ﺣﻀﺮت ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ : »اﻧﺘﻈﺎر دارى ﺑﻌﺪ از ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮل ﭼﻪ ﻣﻘﺪار ﺳﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ آورى؟« ﻛﺸﺎورز ﺟﻮاب داد: »اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ دوﻳﺴﺖ اﺷﺮﻓﻰ ﻋﺎﻳﺪم ﺷﻮد.« اﻣﺎم از ﻟﺒﺎس ﺧﻮد ﻛﻴﺴﻪاى ﺑﻴﺮون آوردﻧﺪ ﻛﻪ در آن ﻣﻘﺪار زﻳﺎدى ﭘﻮل ﺑﻮد. آن ﻛﻴﺴﻪ را ﺑﻪ ﻛﺸﺎورز ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ. ﻣﺮد ﻛﺸﺎورز ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﺮ و روى ﺣﻀﺮت را ﺑﻮﺳﻴﺪ و از اﻣﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎرﻫﺎى زﺷﺖ ﺧﻮد ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺮد و اﻣﺎم ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ. ﭼﻨﺪ روزى از آن اﺗﻔﺎق ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ روز ﻫﻤﺎن ﻣﺮد ﻛﺸﺎورز وارد ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼماَﷲُاﻓﺘﺎداَﻋْﻠَﻢُوﮔﻔﺖ :ﺣَﻴﺚُ» ﻳﺠْﻌَﻞُ رِﺳﺎﻟَﺘَﻪْ: ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰ داﻧﺪ رﺳﺎﻟﺘﺶ را در ﻛﺠﺎ ﻗﺮار دﻫﺪ.« ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺎورز ﮔﻔﺘﻨﺪ : »ﭼﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ رﻓﺘﺎرت اﻳﻨﻘﺪر ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده؟« آن ﻣﺮد ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد و اﻣﺎم را دﻋﺎ ﻧﻤﻮد. ﺣﻀﺮت رو ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﺧﻮد ﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: »ﻛﺪام ﻛﺎر ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد؟ آﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻴﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ ﻳﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم دادم؟« آﻗﺎى ﻛﺮﻳﻤﻰ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن داﺳﺘﺎن ﺳﻜﻮت ﻛﺮد. ﻣﻦ و اﺣﻤﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻮدﻳﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺳﺮﻣﺎن را ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎورﻳﻢ. آﻗﺎى ﻛﺮﻳﻤﻰ ﻫﻢ ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺖ و درﺳﺶ را اداﻣﻪ داد. زﻧﮓ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻛﻪ ﺧﻮرد، ﻫﻤﻪى ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط رﻓﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﻣﻦ و اﺣﻤﺪ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ و از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﻰ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ آﻗﺎى ﻛﺮﻳﻤﻰ ﻗﻮل دادﻳﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ آن ﻛﺎر را ﺗﻜﺮار ﻧﻜﻨﻴﻢ. از آن روز ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، اﺣﻤﺪ ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺻﻤﻴﻤﻰ ﻣﻦ ﺷﺪ.
آزار احترام اعتدال امام حسن عسگری علیه السلام امام رضا علیه السلام امام صادق علیه السلام امام موسی بن جعفرعلیه السلام امام هادی علیه السلام امیرالمؤمنین علیه السلام انس با قرآن و ائمه بی احترامی تفاخر حج حق الناس خجالت خدا خودپسندی دبستان دعا رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم سامرا سیره عملی شیعه شیعیان عاقبت اندیشی عبادت عبرت عجب غرور وتکبر و تواضع غیبت فحش فقر محبت مدینه مسلمان مهربان مهمان موسیقی مکافات عمل نفرین نماز پدر پدرو مادر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم پیرمرد