ﻣﺪت زﻳﺎدى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﺮ و ﻧﺪارى را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﭼﻮن ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋﺪهى ﭘﺎداﺷﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن داده اﺳﺖ. ﻣﺎهﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻏﺬاى ﻛﺎﻣﻠﻰ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ. دﻳﮕﺮ ﺧﻮدش ﺑﻪ اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺿﻌﻒ و ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻗﻠﺐ او را ﻣﻰرﻧﺠﺎﻧﺪ. ﻣﻰ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﺎن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﻨﮓ دﺳﺘﻰ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ زودى ﺑﻴﻤﺎر ﺷﻮﻧﺪ. از ﻳﻚ ﻃﺮف ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ راه ﭼﺎرهاى ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﺮد و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮان آﺑﺮوﻳﺶ ﺑﻮد. ﻃﻠﺒﻜﺎران ﻫﺮ روز ﭘﺸﺖ در ﺧﺎﻧﻪاش ﺟﻤﻊ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و او را در ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺪى ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﭘﻮﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را از آن وﺿﻌﻴﺖ ﻧﺠﺎت دﻫﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪ و ﻧﮕﺮان ﺑﻮد راه ﺣﻠﻰ ﺑﺮاى ﺣﻞ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺰرگ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﻨﺪ: ٢٠٠ درﻫﻢ ﺑﺮاى ﻃﻠﺒﻜﺎران، ٢٠٠ درﻫﻢ وﺳﺎﻳﻞ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز زﻧﺪﮔﻰ، ١٠٠ درﻫﻢ ﺑﺮاى ﺧﺮج ﺧﻮرد و ﺧﻮراک و زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺘﻮﺳﻄﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﻰﻧﻴﺎز ﺳﺎزد، اﺳﺒﻰ ﺑﺮاى رﻓﺖ و آﻣﺪ از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ١٠٠ درﻫﻢ، ١٠٠ درﻫﻢ ﺑﺮاى ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺟﺒﻞ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد در آﻧﺠﺎ ﻛﺎر ﭘﺮ در آﻣﺪى وﺟﻮد دارد. ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻫﻤﻪى اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺮج آرزوﻫﺎ و آﻳﻨﺪهى ﭘﺴﺮش را ﻧﻴﺰ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰ ﻛﺮد. اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﺗﺼﻮر داﺷﺘﻦ ﻣﺒﻠﻎ ٨٠٠ درﻫﻢ ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺧﻮاب ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮد. ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﻪ دﻟﺶ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه ﻧﺠﺎﺗﺶ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮاﺳﺖ. اﻧﮕﻴﺰه اى ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻛﺸﺎﻧﺪ، ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻦ ﻋﺴﻜﺮى ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در آﻧﺠﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ داﺷﺖ. او و ﭘﺴﺮش، ﺳﺮﮔﺮدان و ﺣﻴﺮان در ﻛﻮﭼﻪﻫﺎى ﺳﺎﻣﺮّا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺧﺎﻧﻪى اﻣﺎم ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ از ﺗﺮس ﻣﺄﻣﻮران ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ از ﻛﺴﻰ ﺳﺆال ﻛﻨﻨﺪ. ﭘﺲ از ﻋﺒﻮر از ﭼﻨﺪ ﻛﻮﭼﻪ، از دور ﭘﻴﺮﻣﺮدى را دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻧﺎن ﻣﻰآﻣﺪ. ﺑﺮق اﻣﻴﺪى در دل آﻧﻬﺎ روﺷﻦ ﺷﺪ. ﮔﻮﻳﺎ آن ﭘﻴﺮﻣﺮد از ﮔﻤﺸﺪهى اﻳﻦ دو ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﺒﺮ دارد. ﻗﺪمﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد رﺳﻴﺪﻧﺪ، ﭘﺪر ﺑﺎ ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﻰ ﺳﻼم ﻛﺮد اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺰﻧﺪ. ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺴﺮش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ او ﭼﻴﺰى ﺑﮕﻮﻳﺪ وﻟﻰ او ﻧﻴﺰ ﺳﺎﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺧﻄﺎب ﺑﻪ وى ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﻋﻠﻰ ﺑﻦ اﺑﺮاﻫﻴﻢ و ﭘﺴﺮش ﻣﺤﻤﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟!« از اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻧﺎم آﻧﻬﺎ را ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪا دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪه و اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻓﺮﺳﺘﺎدهاى از ﻃﺮف اوﺳﺖ. ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺟﺮأت داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ! ﻣﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ اﺑﺮاﻫﻴﻢ و اﻳﻦ، ﻓﺮزﻧﺪم ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ.« ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ: »ﭘﺲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ.« آﻧﺎن ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺆاﻟﻰ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ، ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺎ او ﻫﻤﺮاه ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﺲ از ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪاى رﺳﻴﺪﻧﺪ. ﭘﻴﺮﻣﺮد در زد. در ﺑﺎز ﺷﺪ و آﻧﺎن ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻨﺪ. ﺻﺪاى ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ داﺧﻞ اﺗﺎﻗﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮد را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﺮد. از ﺑﻴﻦ ﺻﺪاﻫﺎ ﻧﺎم اﻣﺎم ﺣﺴﻦ ﻋﺴﻜﺮى ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد و ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﺑﺎ ﺑﺮﻛﺘﻰ ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻋﻠﻰ ﺑﻦ اﺑﺮاﻫﻴﻢ و ﭘﺴﺮش ﻣﺤﻤﺪ، ﺑﺎ اﺣﺘﺮام و ادب ﺳﻼم ﻛﺮدﻧﺪ. اﻣﺎم ﺑﺎ ﺧﻮشروﻳﻰ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاب آﻧﺎن را داد و دﺳﺘﻮر داد ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻏﺬا ﺑﻴﺎورﻧﺪ. آن دو ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، دور ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و در ﻛﻨﺎر اﻣﺎم ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎى ﻓﺮاوان ﻏﺬاﻳﺸﺎن را ﺧﻮردﻧﺪ و ﻛﻤﻰ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮدﻧﺪ. ﻛﻤﻰ ﺑﻌﺪ اﻣﺎم رو ﺑﻪ ﻣﺮد ﻧﻤﻮده و ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: »اى ﻋﻠﻰ ﺑﻦ اﺑﺮاﻫﻴﻢ! ﭼﻪ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا زودﺗﺮ ﻧﺰد ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪى؟« ﻣﺮد ﮔﻔﺖ: »اى ﭘﺴﺮ رﺳﻮل ﺧﺪا! ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻓﻘﺮ و ﻧﺪارى و درﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ.« اﻣﺎم، ﻛﻴﺴﻪاى ﭘﺮ از ﭘﻮل ﺟﻠﻮى او ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: »در اﻳﻦ ﻛﻴﺴﻪ ﭘﺎﻧﺼﺪ درﻫﻢ اﺳﺖ، ٢٠٠ درﻫﻢ ﺑﺮاى ﻃﻠﺒﻜﺎراﻧﺖ، ٢٠٠ درﻫﻢ ﺑﺮاى ﺧﺮﻳﺪ ﻟﺒﺎس و وﺳﺎﻳﻞ ﻣﻨﺰل و ١٠٠ درﻫﻢ را ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻣﺨﺎرج آﻳﻨﺪهات ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬار.« آنﮔﺎه رو ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: »اﻳﻦ ٢٠٠ درﻫﻢ ﺑﺮاى ﺗﻮﺳﺖ. ﺑﺎ ١٠٠ درﻫﻢ آن وﺳﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻦ و ﺑﺎ ﺑﺎﻗﻰﻣﺎﻧﺪهاش اﺳﺒﻰ ﺑﺨﺮ. اﻣﺎ ﺑﻪ دﻳﺎر ﺟﺒﻞ ﻧﺮو! اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻛﺎر ﻛﻨﻰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮرا ﺑﺮوى. در آﻧﺠﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮى ﺧﻮاﻫﻰ داﺷﺖ.« آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ اﺑﺮاﻫﻴﻢ و ﻓﺮزﻧﺪش ﻣﺤﻤﺪ ﮔﺬﺷﺖ، ﻣﺎﻧﻨﺪ رؤﻳﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎورش ﻛﻨﻨﺪ. اﻛﻨﻮن ﻛﻪ در ﺷﻬﺮ و در ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻣﺎم از ﻣﺸﻜﻞ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﻮده و ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از اﺣﻮاﻻت ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺑﺮ اﻣﺎم ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ. ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮا ﻫﻢ ﮔﺮه از ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﺎز ﺷﺪه و ﻫﻢ اﺟﺮ ﻋﻈﻴﻢ دﻳﺪار اﻣﺎم ﺑﺮاى آﻧﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.
آزار احترام اعتدال امام حسن عسگری علیه السلام امام رضا علیه السلام امام صادق علیه السلام امام موسی بن جعفرعلیه السلام امام هادی علیه السلام امیرالمؤمنین علیه السلام انس با قرآن و ائمه بی احترامی تفاخر حج حق الناس خجالت خدا خودپسندی دبستان دعا رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم سامرا سیره عملی شیعه شیعیان عاقبت اندیشی عبادت عبرت عجب غرور وتکبر و تواضع غیبت فحش فقر محبت مدینه مسلمان مهربان مهمان موسیقی مکافات عمل نفرین نماز پدر پدرو مادر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم پیرمرد