تواضع – کانون نشر

خیلی خسته بود. کار روزانه و فکر و خیال زیاد به قدری اذیتش کرده بود که بلافاصله به خواب رفت. خوابی که دوست نداشت هیچ وقت تمام شود. اما سر و صدای زیاد از خواب بیدارش کرد. نمی‌دانست چه‌قدر خوابیده! نیم ساعت؟ یک ساعت؟ یا بیشتر؟ فقط احساس می‌کرد که هنوز هم دلش می‌خواهد بخوابد. همین‌طور که آبی به صورتش زد، از مردی که در حمام کار می‌کرد خواست برایش کاسه‌ی آب یخی بیاورد. کاسه را تا آخر سر کشید. سلام بر حسینی گفت و کاسه را برگرداند. تازه به یادش آمد که تنها هدفش از آمدن به حمام این بوده که تنی به آب بزند و کیسه‌ای بکشد و اگر هم کسی مشت و مالی ‌داد که چه بهتر. ابراهیم از شخصی که در چند قدمی‌اش بود، خواست تا پشتش را کیسه بکشد. آن شخص قبول کرد. سفیدآب را روی کیسه کشید و مشغول کار شد. خستگی، آرام آرام از تن ابراهیم بیرون آمد. افراد دیگر هر یک به کار خودشان مشغول بودند ولی ابراهیم می‌دید که گاه گاه به او اشاره می‌کنند و می‌خواهند چیزی به او بگویند. ابراهیم که متوجه چیزی نمی‌شد، با خودش فکر کرد: «یعنی اینها چه چیزی می‌خواهند بگویند که این همه با سر و دست اشاره می کنند؟» دیگر تقریباً همه‌ی افراد داخل حمام بدون سرو صدا به ابراهیم اشاره می‌کردند که نگذارد آن مرد به کارش ادامه دهد. کریم حمامی که تازه از جریان باخبر شده بود، با عجله به سمت ابراهیم آمد و گفت: «خجالت نمی‌کشی که از امام عزیز شیعیان خواسته‌ای مشت و مالت بدهد و پشتت را کیسه بکشد؟» انگار تمام دنیا بر سر ابراهیم خراب شده بود. ناراحت و پشیمان به دست و پای امام رضا علیه السلام افتاد. او که به شدت از کار خود عصبانی شده بود مدام عذر خواهی می‌کرد. از اینکه امام را نشناخته و این چنین درخواست بی‌ادبانه ای از ایشان داشته، خجالت زده بود. اما امام عزیزمان او را دلداری می‌دادند و مانند یک دوست و پدری مهربان از او دل‌جویی می‌کردند. ابراهیم عذر می‌خواست و امام همچنان او را کیسه می‌کشیدند.