ﻣﻬﺪى و رﺿﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. از آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻬﺪى ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ اردﺑﻴﻞ و دﻳﺪار ﺧﺎﻧﻮاده رﺿﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺪود ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺮاى ﺑﭽﻪﻫﺎ اﻳﻦ ﺷﺶ ﻣﺎه ﻣﺪت زﻣﺎن ﻛﻤﻰ ﻧﺒﻮد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻣﻰ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻧﺪﻳﺪهاﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﭘﻴﺪا ﺷﺪه ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ و ﺑﮕﻮ ﺑﺨﻨﺪ راه ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ و ﺑﺎﻫﻢ دﻟﻰ از ﻋﺰا درآورﻧﺪ. رﺿﺎ از اردﺑﻴﻞ و آب و ﻫﻮاى ﺳﺮد آﻧﺠﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ، از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎى ﻣﺤﻞﺷﺎن، ﺗﻴﻢ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫﺪ و ﺑﺎ ﻣﺤﻠﻪﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ دﻫﻨﺪ. ﻣﻬﺪى ﻫﻢ از ﻣﺪرﺳﻪ و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﻴﻦ او دوﺳﺘﺎﻧﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﺮد. آن ﻗﺪر ﮔﺮم ﺧﺎﻃﺮات ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ اﻳﻦ دو ﻧﻔﺮ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ. ﭘﺪر ﻣﻬﺪى، ﭼﻨﺪ ﺑﺎرى او را ﺻﺪا زد اﻣﺎ ﻣﻬﺪى ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ. ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎر آﺧﺮ ﺻﺪاى ﭘﺪر را ﺷﻨﻴﺪ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻗﺪر ﮔﺮم ﺷﻮﺧﻰ و ﺧﻨﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﭘﺪرش ﺑﻪ او ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ. اوﺿﺎع ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻜﻞ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻇﻬﺮ ﺷﺪ. ﻣﻬﺪى ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ رﺿﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﺮد، رو ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺎﻣﺎن! ﻣﺎﻣﺎن! ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ. ﭘﺲ ﻛﻰ ﻧﺎﻫﺎر رو ﻣﻴﺎرى؟« و ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﺑﺎ رﺿﺎ اداﻣﻪ داد. ﻣﺎدر ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺻﺪا زد و از آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻔﺮه را ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ. اﻣﺎ از ﻛﻤﻚ آن دو ﻧﻔﺮ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮى ﻧﺸﺪ. ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ -ﭘﺪر رﺿﺎ- ﻛﻪ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﮔﺮﺳﻨﻪاش ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻳﺎﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ و ﺳﻔﺮه را ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ. ﭘﺪر ﻣﻬﺪى ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻔﺖ: »ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ! ﺷﻤﺎ ﭼﺮا زﺣﻤﺖ ﻣﻰ ﻛﺸﻴﺪ؟ ﭼﻮﺑﻜﺎرى ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻣﺎ رو ﺗﻮ رو ﺧﺪا…« ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن درﺣﺎل ﭘﻬﻦ ﻛﺮدن ﺳﻔﺮه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: »آﻗﺎ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻴﻪ؟! ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ! ﺑﺬار زودﺗﺮ ﺳﻔﺮه رو ﺑﻨﺪازﻳﻢ ﻛﻪ روده ﻛﻮﭼﻴﻜﻪ، روده ﺑﺰرﮔﻪ رو ﺧﻮرد.« ﭘﺪر ﻣﻬﺪى دﻟﺶ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ را از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻨﺼﺮف ﻛﻨﺪ و ﺧﻮدش ﻫﻤﻪى ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ ﺳﺮ دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺮه را از دﺳﺖ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ ﺑﮕﻴﺮد. ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﭼﻴﺪن ﻇﺮوف و ﻏﺬاﻫﺎ ﺑﻮد. ﭘﺪر ﻣﻬﺪى ﭼﻨﺪ ﺑﺎرى ﭘﺴﺮش را ﺻﺪا زد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻬﺪى! ﺑﻴﺎ ﻧﺬار ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﻛﺎر ﻛﻨﻦ… ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻬﺪى ﺟﺎن ﭘﺎﺷﻮ دﻳﮕﻪ.« اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ از ﻣﻬﺪى ﺧﺒﺮى ﻧﺸﺪ. ﻳﻮاش ﻳﻮاش، ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻃﻨﺎب ﻛﺸﻰ ﺑﻴﻦ دو ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻜﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﻮدش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻛﺪام از رﻗﺒﺎ ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﺗﺢ ﺟﻨﮓ ﺷﻮﻧﺪ. دﻳﮕﺮ ﻣﻬﺪى و رﺿﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺪام در ﮔﻮﺷﻪاى ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﭘﺪرﺷﺎن را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ. اوﺿﺎع، ﺑﻪ ﺷﺪت دﻳﺪﻧﻰ ﺑﻮد. دﺳﺖ آﺧﺮ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و دﻳﺲ ﭘﻠﻮ و ﻛﺎﺳﻪﻫﺎى ﺧﻮرﺷﺖ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰى در ﺳﻔﺮه ﺟﺎى ﺧﻮدﺷﺎن را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ. ﭘﺪر ﻣﻬﺪى ﻛﻪ اﺻﻼ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﺎه و ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺰﻧﻨﺪ، ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻧﺎﻫﺎر ﺣﻜﺎﻳﺘﻰ را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد: »ﺷﺒﻰ اﻣﺎم رﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎ ﻣﻬﻤﻮنﺷﻮن ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺮاﻏﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو روﺷﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد، ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﻧﻮر ﺧﻮدش رو از دﺳﺖ داد. ﻣﻬﻤﻮن اﻣﺎم دﺳﺘﺶ رو دراز ﻛﺮد ﺗﺎ ﭼﺮاغ رو ﺑﺮ داره ﻛﻪ اﮔﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﻪ. اﻣﺎ اﻣﺎم اﺟﺎزه ﻧﺪادﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: »از اﺧﻼق و ﻣﻨﺶ ﻣﺎ ﺑﻪ دور ﻫﺴﺖ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﻬﻤﻮﻧﻰ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪﻣﻮن دﻋﻮت ﻛﺮدﻳﻢ ازش ﻛﺎر ﺑﻜﺸﻴﻢ.« ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ داﺳﺘﺎن ﭘﺪر ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﭼﺎى ِﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﻣﻬﺪى ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﺨﻮرد ﺳﺮش را ﻣﺘﻔﻜﺮاﻧﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﻰ ﻧﻤﻰزد.
آزار احترام اعتدال امام حسن عسگری علیه السلام امام رضا علیه السلام امام صادق علیه السلام امام موسی بن جعفرعلیه السلام امام هادی علیه السلام امیرالمؤمنین علیه السلام انس با قرآن و ائمه بی احترامی تفاخر حج حق الناس خجالت خدا خودپسندی دبستان دعا رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم سامرا سیره عملی شیعه شیعیان عاقبت اندیشی عبادت عبرت عجب غرور وتکبر و تواضع غیبت فحش فقر محبت مدینه مسلمان مهربان مهمان موسیقی مکافات عمل نفرین نماز پدر پدرو مادر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم پیرمرد